Het was een dubbel gevoel, dichtbij de warme paardenlijven willen zijn en de angst dat er iets onverwachts of ernstigs zou kunnen gebeuren. Die angst werd alleen maar groter toen een achternichtje, een echt ”paardenmeisje”, een trap van een paard kreeg en na een lange tijd in coma is overleden.

Toen ik naar Groningen verhuisde en samen met Harm aan een gezin begon, verdwenen de paarden dan ook helemaal uit mijn gedachten.

Toch moeten ze diep in mijn onderbewustzijn wel degelijk aanwezig zijn geweest. Samen met het beeld van een boerderijtje buiten verschenen er ook 3 paarden in een droom. Ik kan nog het geluksgevoel dat er bij hoorde terughalen.

Een druk gezin, studie en werk waren echter de realiteit en de droom werd vergeten. Maar het leven zit vol verrassingen en onverwachte wendingen. Geheel ongepland kochten we in oktober 2005 ons huidige huis in Zweden. Eerst als vakantiehuis en toevluchtsoord uit alle drukte. Een paar jaar later werd het onze vaste woonplaats. Maar nog steeds was er geen paard in beeld.

Tot ik ”toevallig” in het plaatselijke krantje las dat er op een IJslandse paardenmanege 30 km verderop een open dag zou zijn. Met demonstraties en gelegenheid tot kennismaken met de paarden. We gingen er heen en ik viel als een blok voor de IJslanders. Na een kort praatje met de ”juf” raadde ze aan: ”Zet even wat over je zelf op de mail en dan maken we een afspraak.”

Drie weken later was het zover. Ik had gemaild over mijn angsten en onzekerheden wat paarden betreft, maar ook dat ze mij op een onmiskenbare manier iets te geven hadden. Ik kreeg als antwoord: ”Als je echt wat wilt durf dan te vertrouwen op mij en mijn paarden.”

En daar begon het avontuur dat tot vandaag de dag voortduurt. Wat kostte het moed om samen met een paard in de box te staan, hoeven te krabben, te leren opzadelen. Maar de paarden hielpen mij daarbij. ”Juf” had als uitgangspunt, je geeft zelf aan wanneer je hulp nodig hebt. Natuurlijk had ze alles haarscherp in de gaten. De paarden staan stil, bijten niet, bokken en schoppen niet. Je kunt er achter en onder langs als je jezelf rustig kenbaar maakt.

De eerste keer rijden op Thor, een toen 17 jarige ruin en de steunpilaar van de kleine manege, was een belevenis. Het paardenlijf onder je voelen bewegen en rustig mee te gaan in de beweging. Weer ”passagieren”, maar nu wel met de bedoeling te leren rijden. En dat was het begin van vele mooie belevenissen en ervaringen waar ik in de toekomst graag meer over vertel…

Wordt vervolgd