Dat ik daarbij door een negatieve ervaring uit het verleden mijn angsten heb moeten overwinnen, stond dat de wil om het te proberen niet in de weg. Het volgende stuk gaat over het hoe het verder ging na de eerste ervaringen.

Op de kleine manege midden op het Zweedse platteland begonnen mijn rij-avonturen. Eigenlijk onze rij-avonturen, want Harm (mijn man) ging ook lessen. In eerste instantie mee als steun en toeverlaat kreeg ook hij de smaak te pakken. Het was voor hem bekend, maar toch ook anders dan de boerenpaarden waar hij als jonge jongen op had gereden, op het Groningse platteland.

We gingen al snel twee keer in de week lessen, anders werd het natuurlijk nooit wat op onze oudere dag. De keuze van de ”Juf” en deze manege bleek een gouden greep. Na 10 weken lessen mochten we, vlak voor de kerstdagen, voor het eerst mee op een buitenrit.

Aan elkaar aan het wennen. Spannend!

De weken voor Kerst zijn er in de weekenden gezellige adventsritten met warme glögg (warme wijn zonder alcohol) en pepparkaka (gemberkoekjes) voor onderweg. We hadden er dan ook erg veel zin in. Bloednerveus, maar ook apetrots, zat ik op Thor, die zo ”pig” (zoiets als uitgelaten) was door de sneeuw en de frisse buitenlucht (min 15 graden). Een geweldige ervaring!

In maart van het jaar er op verhuisde Juf met haar hele stal naar een nieuwe plek. Gelukkig veel dichterbij, dus we konden nog makkelijker vaker gaan rijden. Daar begon het idee van een eigen paard op te borrelen. Niet dat ik alle angsten en spanningen kwijt was, maar ik leerde ze onder ogen zien en er mee te dealen. Juf leerde ook dat veiligheid de eerste prioriteit is en dat angstige ruiters veel vaker voorkomen.

Ik kreeg het advies een van haar paarden als verzorgpaard te nemen om te ervaren hoe het is om een eigen paard te hebben. Skuggi, een voor de rijschool afgekeurde ruin, was een meester in het mij leren wat wel en wat niet. Leiderschap, duidelijk zijn, samenwerken waren maar een paar zaken.

Angsten had hij ook. Langs de weg naar de rijschool,een kilometer verderop, stond een namaak everzwijn. Met geen mogelijkheid ging hij daar langs als hij alleen op pad was. Wel samen met zijn paarden-maten, dan voelde hij zich zeker genoeg.

Vreselijk vond ik het toen 2 maanden later bleek dat Skuggi afgemaakt moest worden. Hij had teveel pijn, al liet hij dat zelden zien. Keihard zijn die IJslanders. In de tussentijd was ik mij uitgebreid op een eigen paard aan het oriënteren via de fantastische paardensite ”Hästnet.se” en had zelfs al eens proefgereden.

Er was nog niets voor mij bij. Tot Juf vertelde dat een vriendin in Stockholm haar paard wilde verkopen. Misschien was dat iets voor mij. Zij kende het paard van jongs af aan en had hem ook ingereden. Ze zorgde er voor dat Tyr naar de manege kwam, en op een zonnige zaterdag kwam ik kennis met hem maken. Een 7 jarige ruin, wat heen en weer gesleept in zijn leven, zomer eczeem. Maar met fantastisch lieve ogen.

Het klikte gelijk tussen ons! Onder leiding van de Juf heb ik een paar keer proef gereden, hem verzorgd en onder handen gehad. Dat voelde erg goed. De keuring werd verzorgd door een Nederlandse dierenarts die sinds een jaar in Zweden werkte. Dat was fijn, want dan wist ik 100% zeker dat het goed zat. Tyr werd goedgekeurd en betaald. Ik had een eigen paard! Het begin van weer een nieuw spannend hoofdstuk….

Tyr